فرضیه غلط

گفته شده که سختی آدم رو آب دیده میکنه٬ آدم با تحمل میشه٬خلاقیت آدم شکوفا میشه٬ دید آدم باز میشه اما به نظرم این فرضیه غلط!

ادمهایی که سختی بی مورد رو تحمل میکنند سریع تر میشکنند و عصبی تر برخورد میکنند! سختی که آدم تحمل میکنه تا به یک جایی برسه خیلی متفاوت تر از سختی که به خاطر شرایط به آدم تحمیل میشه.تازه این مدل سختی کشیدن توقع آدم رو بالاتر میبره٬مخصوصا در فرهنگ ایرانی- اسلامی که پر از اصطلاحاتیه که قول و وعده الکی به آدم داده میشه که بعد از هر سختی آسایش میآد.اتفاقا آدمها با تکیه به این نوع تفکر عصبی تر میشند چون شرایط تغییر خیلی کمی میکنه و اگر هم که شانس و تلاشی نباشه که ٬ شرایط رسما هیچ تغییری نمیکنه و نفرین و رویا پردازی و بی صبری و حسرت چند برابر میشه. سختی بی مورد کشیدن حس قربانی بودن رو با خودش داره که پشت سر این حس ٬ بی مسئولیتی در مقابل زندگی و اجتماع میآد.

در یک مصاحبه با یکی از مسئولین یک گروه سیاسی ازش پرسیدند که اگر دوباره به دنیا میآمدی باز هم این زندگی رو انتخاب میکردی؟ طرف هم خیلی رک گفت :نه٬چون خیلی از سختی ها و دردسرها بی مورد و الکی بود و ادمها میتونند که روشی های ساده تر و امن تر برای مفید بودن انتخاب کنند.

فرقی نداره که سر چی الکی سختی بکشیم از تیر و تخته بگیر تا ایده سیاسی. ساده ٬آروم ٬ مفید زندگی کردن بهترین حالته!